Sprankeltjes hoop

 Dit weekend gaat het beter.  Je bent nog steeds heel veel op je kamer, maar de momenten dat je beneden bent, sta je open voor een kort babbeltje. Heerlijk.  Je genoot van mijn vers gemaakte spaghetti en zei dat dat toch veel beter was dan het eten in het ziekenhuis. Me happy.  Je geniet ook van je eigen bedje, want dat is tenminste geen harde plank, zoals je dat zo droog kan zeggen.  Roken doe je nooit voor mijn ogen. Je hebt je eigen plekje gevonden helemaal achteraan in de tuin onder een haagboog tussen de bloemetjes. Het is er lekker rustig. Je geniet van even buiten te zijn. Ik kan je zeggen dat ik er niet achtersta en dat je echt wel voor je lichaam moet zorgen, je loopt niet boos weg, maar knikt. Gisteravond ging je op stap naar vrienden, je zou er blijven slapen. Ik was verrast je vannacht toch te horen thuiskomen. Je zei me dat je liever thuis wou slapen, de week was zwaar geweest. Een hele goeie vriendin van me zag je gisteren voor het eerst in een paar maanden. Ze zei me hoe

 Binnen een paar weken ben je 18 jaar. Het zou de mooiste periode van je leven moeten zijn, afstudeerhoedjes in de lucht gooien, gaan vieren met je maten, genieten van de vrijheid en van al het moois dat het leven je te bieden heeft. School werd de laatste jaren een echte marteling voor je. Teveel prikkels. Teveel moeten. Weinig begrip voor wie jij bent en waar jij mee worstelt. Amper ondersteuning. En toch was het belangrijk om te blijven gaan, om je in een zeker ritme te kunnen houden, want als we dat loslieten was de dag de nacht en omgekeerd.  Mijn hart brak toen ik enkele maanden geleden het resultaat vond van het toch naar school moeten gaan: je was op een manier aan kalmeermiddelen geraakt. Toen ik je erop aansprak, zei je me dat dat zeker niet met slechte bedoelingen was, want je had je opzoekwerk wel gedaan, maar dat het was om de dag op school te kunnen overleven. Je schoolresultaten bleven uit, het ging niet. Leerkrachten zeiden dat ze geen vat op je hadden. Je spreidde je 5

 In ons landje ben je goed af als je 'normaal' bent, maar wat is normaal eigenlijk? Normaal is blijkbaar zijn zoals de grote massa is. Als dat het geval is, krijg je alle kansen en ligt de wereld aan je voeten. Ben je dat niet, dan ga je verdorie nog eens eens zo hard mogen knokken om kansen te krijgen. Een oneerlijke strijd. Vandaag lees ik in een mail van het opnamecentrum aan de school van Jonas dat ze op dit moment onmogelijk met 100% zekerheid kunnen zeggen dat Jonas eind augustus nog in opname zal zijn. Mijn hart bonkt in mijn keel. Meer dan 1 jaar heb ik gevochten voor een plekje waar hij nu is, en nu zou dat na 3 maanden al stoppen?  Ik bel de verpleging, zij zeggen me dat ze dit moeten schrijven omdat er nooit zekerheden zijn. Als Jonas bijvoorbeeld heel agressief uit de hoek zou komen of sterk zou zondigen tegen de regels, zou hij moeten vertrekken. Dat begrijp ik. Maar toch... stel dat dat nu zo is, wat dan? Moeten we dan weer zelf op zoek naar hulp? Is het dan weer

Je voelt je duidelijk donkerder dan voorbije weken. Je gordijnen blijven toe, je komt je kamer amper uit, je zoekt opnieuw toevlucht tot de sigaret. Vanmorgen kwam je effe rond me hangen met de poes in je armen, die nabijheid doet me deugd, maar doet me ook voelen ook moeilijk je het hebt. Ik zoek de juiste woorden, maar ik vind ze niet. Jij zoekt de juiste kracht om te vechten, maar vindt ze ook niet. We blijven nog even zwijgend in elkaars buurt.  Op weg naar de bakker loop ik voorbij onze kerk. Ik ben er al jaren niet meer geweest. Ik word erdoor aangetrokken en stap naar binnen. De rust doet me deugd. De emoties zitten heel hoog, ik zou graag huilen, maar het lukt me niet. Ik steek een kaarsje aan en blijf nog even zitten.  Het is zo'n dag waarop ik nood heb aan gezelschap, maar tegelijk geen gezellig gezelschap ben. Ik zucht eens diep en ga verder.

 Je bent opvallend veel stiller dan de voorbije weken. 1.000 vragen spoken door mijn hoofd. Is het nog steeds de gebeurtenis van maandag? Is het de therapie die er zo inhakt? Is er iets gebeurd dat we niet weten?  De 2 minuten dat ik je zag, sprak je hele lichaamstaal dat het effe genoeg was. Geen oogcontact. Erg op jezelf. Ik laat je en geef je alle rust op je eigen veilige kamer. 

 Toen je me vanmiddag zag, vertelde je me direct dat je terug onder verpleging stond (FYI: dit betekent dat je niet naar buiten mag met vb. een ander groepslid, maar steeds onder toezicht verpleging staat) , maar dat je me in de auto wel zou vertellen waarom. Je had stress, dat was duidelijk. In de auto vertelde je over maandagavond, over hoe je samen met 2 anderen van je groep achter iemand aan gelopen was die recht richting de treinsporen liep en hoe je deze persoon samen met de anderen had tegengehouden. Je vertelde ook dat de begeleiding 5 of 10 minuten op zich had laten wachten. Dit had duidelijk te lang geduurd. Als gevolg hiervan mag je niet langer samen met een groepslid naar buiten, maar sta je terug onder verpleging. Je voelt je oneerlijk behandeld en begrijpt niet waarom je gestraft wordt om iemand van het leven te redden. Ik zeg dat ik je begrijp. Ik voeg er nog aan toe dat er vermoedelijk regels zijn die strikt bepalen wanneer je onder welke 'regime' staat. Je blij